Και αν τα σώματα μιλούν μες στους φρενήρεις παλμούς της πλανεύτρας πολιτείαςτούτο ‘δω για σε πολύ μικρόΑγγελικό χάδι λικνίζεται με χάρη στο φαύλο κύκλο της ζωήςφωτίζοντας ξανοίγει ξεμακραίνει το δρόμο της φυγής.Λυχνάρια αναρίθμηταμε φλόγες σαγηνεύουντης λησμονιάς τα αζήτητατον κύρη αιθεροβάμων.Ψάλλουν σκοπούς ανύπαρκτουςφυγόπονους στην πλάσηΛογιών λογιών … Συνεχίστε να διαβάζετε Αικατερίνη Χριστοδούλου | Nήμα.
Στολισμένοι δρόμοιφωτισμένα πρόσωπαδάχτυλα μπλεγμέναγεμάτες ανάσεςνα χάνονταιστο σκούρο μπλε φόντο του ουρανού. Κι η δική μου να αναζητά διαρκώς τη δική σουνα αφεθεί ξανά στο δικό της ρυθμό -Στο παραλήρημα εκείνο- Στον ταιριαστό χορό τους Κάνει κρύο απόψε.Όχι, έξω.Μη γελιέσαι. Εδώ. Στην ψυχή μου. Η Αικατερίνη … Συνεχίστε να διαβάζετε Αικατερίνη Χριστοδούλου | Σαν χιόνι.
Και οι ρυθμοί πληγιάζουν λυσσομανούνστην ανυπαρξία της ύπαρξης.Θλίβονταιαγκομαχούνσωριάζουνστον καταγάλανο πυθμένα του οίκτου.Φαντάζει υποφερτό σκέπασμα σε παγόμορφο σώμα.ΥπέρμετροαχαλίνωτοΆσωτοΚαλπασμός δανεικόςμα δίχως γκέμια.Έρμαιο ανεξέλεγκτομπλεγμένο σε αριθμούςδείκτεςεπιδόσεις.-Άνθρωποι-Πιθανότητες σταθμισμένες αναρίθμητες.Και η ανυπαρξία της ύπαρξηςσυνεχίζει να υφίσταται.Άνθρωποι άνθρωποι άνθρωποι Η Αικατερίνη Χριστοδούλου γεννήθηκε το 1996 και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπουδάζει στο … Συνεχίστε να διαβάζετε Αικατερίνη Χριστοδούλου | Υπαρκτικά ανύπαρκτοι.
Κρυμμένο άσμα στεναγμώνπου σαν καρπός βλασταίνειαγάλι αγάλι ξεθαρρεύειγεννώντας κλωνάριλαβαντούλας λυγερόΒάλσαμο παρήγορομέσα απ’ τα στήθη τα στητάμ’ αρώματα ντύνειτο ναρκωμένο τούτο σώμαΜ’ έμμισχο αγριολέβαντο ομοιώμε φύλλα εριώδημα ανίκανο να γιάνω του έρωτα τις ανοιχτές πληγέςΜίλα και πες μου νύμφη βιολετίΠού να βρω γιατρικόνα ανθίσει πάλι απ’ … Συνεχίστε να διαβάζετε Αικατερίνη Χριστοδούλου | Θλίψις.
Υφάντρα Παραθύρια κλειστά αμπαρωμένα φιμωμένα Διαπεραστικές ακτίνες φωτός εισχωρούν απ’ τις σκονισμένες γρίλιες Σαν να περίμενε από καιρό γυρτή στο περβάζι το πλήρωμα του χρόνου που έτρωγε σαν σαράκι ανεπαίσθητα την άδεια της σάρκα Ολημερίς έκοβε και έραβε σαν την υφάντρα αράχνη κεντήστρα των προικιών … Συνεχίστε να διαβάζετε Αικατερίνη Χριστοδούλου | Υφάντρα.
Ήβης πνοή Ανέστρεψε την πορσελάνινη άκαμπτη χείρα αποκαλύπτοντας δαιδαλώδη συγκεχυμένα ρυάκια να σκιαγράφονται στην ακανθωτή επιφάνεια Ακτίνες φωτός ξεχύνονταν χαϊδεύοντας κάθε κύτταρο της βελούδινης όψης της Δειλά δειλά πλησιάζω φλεγόμενος κυριευμένος από τη δίνη του κορμιού της Τα χείλη υγρά τρεμάμενα σπέρνουν φιλιά εδώ κι … Συνεχίστε να διαβάζετε Αικατερίνη Χριστοδούλου | Ήβης πνοή.
Aμάραντος Αστράφτει πάστρα ο ουρανοβάτης αιθέρας της φεγγαροκυράς στολίδι και καμάρι ζηλευτό του Πανάρετου τη χάρη να πάρει Να αναμένω να μακραίνω Αγάλι αγάλι να αλαργαίνω Σ’ αντίσταση προβαίνω και τη στερνή λαλιά σαν θέλω να προσμένω Κι άντε στολίσου αφέντη της νυχτιάς τις προσευχές … Συνεχίστε να διαβάζετε Αικατερίνη Χριστοδούλου | Aμάραντος.
Booksitting 