Τέτοιες μέρες, ήσυχες, μου ‘ρχεται, απρόσκλητη, σχεδόν, στο μυαλό μια απ’ τις «καλοκαιρινές» διηγήσεις που συνήθιζε να λέει ο μπαμπάς σε διάφορες περιστάσεις κι ακροατήρια – φίλους του, κυρίως, σε τσιμπούσια στο σπίτι μας ή κι αλλού. Μια διήγηση όχι ακριβώς η ίδια, αλλά σε … Συνεχίστε να διαβάζετε Σπύρος Κιοσσές | Δεκαπενταύγουστος.
Σταματώντας στην άκρη του λιμανιού για ν’ αγναντέψω τους γλάρους, το λυπημένο μου πρόσωπο τράβηξε την προσοχή του πολιτσμάνου, που γύριζε σ’ εκείνη την περιοχή. Είχα αφαιρεθεί κοιτάζοντας τα αιωρούμενα πουλιά, που ζυγιάζονταν κι εφορμούσαν για να βρούνε κάτι να φάνε, μα χωρίς αποτέλεσμα. Το … Συνεχίστε να διαβάζετε Heinrich Böll | Το λυπημένο μου πρόσωπο.
Ο μεγάλος ποιητής δεν είναι αυτός που μένει στην ιστορία με το όποιο έργο του, αλλά αυτός που δίνει απαντήσεις που σχετίζονται με το νόημα της ζωής, την ουσία της ύπαρξης, την παρουσία του Θεού στον κόσμο. Δευτερευόντως, μαγεύει με τη γλώσσα του, τις ιδέες … Συνεχίστε να διαβάζετε Χριστόφορος Τριάντης | Φάουστ: Μια αποτίμηση του προλόγου.
Η έρημη κοιλάδα από πολλήν ώρα περίμενε το φεγγάρι. Νάρθει να γεμίσει τη μοναξιά της. Ήταν μια κοιλάδα στενόμακρη και σπανή, κατοικημένη από ίσκιους χωρίς έκφραση, που σάλευαν μονότονα και νωθρά, σπρωγμένοι από το φως που τους ζωντάνευε τις σύντομες στιγμές που περνούσε πάνω από … Συνεχίστε να διαβάζετε Στράτης Μυριβήλης | Τοπίο (απόσπασμα).
Δεν θυμάμαι πότε ανταμώσαμε τελευταία φορά, θυμάμαι μονάχα ότι στις συναντήσεις μας, εγώ στεκόμουν πάντα πίσω από τον θεόρατο κορμό ενός γέρικου πλάτανου με τα μάτια κλειστά και καλυμμένα με τις παλάμες μου. Μετρούσα ασταμάτητα, 5, 10, 15, 20, και έφτανα μέχρι το δικό μου … Συνεχίστε να διαβάζετε Ολυμπία Θεοδοσίου | Καθώς μεγάλωνα.
Τὸν υἱόν της τὸν καπετὰν Κομνιανὸν τὸν ἐπαντρολογοῦσεν ἤδη ἡ γρια-Κομνιανάκαινα, ἂν 〈καὶ〉 δὲν εἶχε χρονίσει ἀκόμη ἡ νύμφη της, ἡ μακαρῖτις. Τὰ δύο ὀρφανά, μία κόρη ὀκταέτις καὶ ἓν τετραετὲς παιδίον, ἐφόρουν μαῦρα, κατάμαυρα, ὁποὺ ἐστενοχώρουν κ᾽ ἐχλώμιαιναν τὰ πτωχὰ κάτισχνα κορμάκια των, καὶ … Συνεχίστε να διαβάζετε Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης | Παιδική Πασχαλιά.
Η πόλη βρισκόταν στην ουδέτερη ζώνη. Ήταν κατεστραμμένη από τους βομβαρδισμούς. Όλα τα κτίρια ήταν ερείπια, ακόμα κι η εκκλησία ήταν ένας σωρός από χαλάσματα. Το μοναδικό οίκημα που δεν βομβαρδισμένο ήταν το ψυχιατρείο, στη δυτική πλευρά της πόλης. Παρόλες τις μάχες έστεκε όρθιο, σ’ … Συνεχίστε να διαβάζετε Χριστόφορος Τριάντης | Το ψυχιατρείο.
Κάθε πόλη που επισκεπτόμουν για πρώτη φορά, πίστευα ότι οι κάτοικοί της ήταν κατά βάση καλοί και ευγενικοί. Η ευγένεια και η καλοσύνη «φώλιαζαν» παντού, σε δρόμους, γειτονιές, μαγαζιά, πλατείες και λιμάνια. Ήταν κάτι σαν αξίωμα, σαν άτυπη αξιωματική αρχή που ρύθμισε τις ταξιδιωτικές εξορμήσεις … Συνεχίστε να διαβάζετε Χριστόφορος Τριάντης | Ο επισκέπτης.
Στην πόλη Σ., πρωτεύουσα νομού, οι ξένοι παραπονιούνταν συχνά για την πληκτική και μονότονη ζωή. Οι ντόπιοι όμως, σαν να δικαιολογούνταν, υποστήριζαν το αντίθετο. Έλεγαν ότι στο Σ. είναι πολύ ωραία, αφού υπάρχει βιβλιοθήκη, θέατρο, λέσχη, γίνονται χοροί, ότι τέλος πάντων υπάρχουν έξυπνες, ενδιαφέρουσες οικογένειες, … Συνεχίστε να διαβάζετε Άντον Τσέχωφ | Ιόνιτς (απόσπασμα).
Η μικρή Άννα είναι πια τώρα σε θέση να καταλαβαίνει τη μεγαλοπρέπεια του κόσμου. Δεν κάθεται να κοιτάζει με απορία όταν περνούν τα σύννεφα, όταν αστράφτει σαν πέφτει βροχή. Έγινε φίλη και με τα δέντρα. Τα δέχτηκε σαν πλάσματα που ήρθαν στη γη μονάχα για … Συνεχίστε να διαβάζετε Ηλίας Βενέζης | Η Χιονάτη της Πάρνηθας.
Ο μικρός Αλί καθόταν κουρνιασμένος πάνω στο κρεβάτι ενός φτηνιάρικου ξενοδοχείου και περιεργαζόταν όλο τον ξεφτισμένο διάκοσμο. Ήταν τόσο δυστυχισμένος μα και συνάμα τρομαγμένος. Γιατί άφησε το ζεστό του το δωμάτιο με τα τόσο παιχνίδια; Γιατί έπρεπε να φύγουν όλοι μαζί οικογενειακώς από την πόλη … Συνεχίστε να διαβάζετε Εύη Στυλιανίδου | Τα Χριστούγεννα που δεν ήταν και τόσο λαμπερά.
Πάνε πολλά χρόνια που στην κεντρική μας πλατεία, όταν οι πιο ευκατάστατοι έβγαιναν για τα ψώνια των Χριστουγέννων, στεκόταν μπροστά απ’ το βιβλιοπωλείο ένας οργανιτζής με τη λατέρνα του και δίπλα του μια μαϊμού ντυμένη σαν χανούμισσα, με μπακιρένια φλουριά που συνόδευαν ηχητικά σαν κρουστά … Συνεχίστε να διαβάζετε Αντώνης Μπαλασόπουλος | Ο οργανιτζής.
Εκινδύνευε να βυθισθεί εις το κύμα η μικρή βάρκα του Κωνσταντή του Πλαντάρη, πλέουσα ανάμεσα εις βουνά κυμάτων, έκαστον των οποίων ήρκει δια να ανατρέψει πολλά και δυνατά σκάφη και να μη αποκάμει, και εις αβύσσους, εκάστη των οποίων θα ήτο ικανή να καταπίει εκατόν … Συνεχίστε να διαβάζετε Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης | Φώτα Ολόφωτα.
Μια παραμονή Πρωτοχρονιάς, χωμένο στη γωνία μιας εξώπορτας, κάθουνταν ένα αγοράκι και κοίταζε το αντικρινό φωτισμένο παράθυρο. Είχε νυχτώσει νωρίς, και το χιόνι σκέπαζε τις πλάκες του δρόμου, τα φανάρια, τα δέντρα και τις στέγες των σπιτιών, πράμα σπάνιο στην Αθήνα.Το κρύο ήταν δυνατό, και … Συνεχίστε να διαβάζετε Πηνελόπη Δέλτα | Πρωτοχρονιάτικο παραμύθι.
«Εεεε… μάνα», «Εεεε… Λένη, αδελφή που είστε;»Κάπως έτσι με την δυνατή φωνή της να ακούγεται στη στροφή του χαλικόδρομου, κατέφθανε κάθε χρόνο δυο μέρες πριν την Πρωτοχρονιά, η θεία μας η Αθηναία στο χωριό. Τη λέγαμε «Αθηναία» στην οικογένεια, γιατί ήταν η μόνη από τις … Συνεχίστε να διαβάζετε Μαίρη Φλώρου | Ο πρωτοχρονιάτικος λαχνός.
Τα χρόνια είχανε αρχίσει να βαραίνουνε στους ώμους της. Τα άσβηστα κεράκια που είχε μπροστά της όλο και λιγοστεύανε. Οι καιροί, οι καταστάσεις, η αντικανονική κανονικότητα που βίωνε, η αποστασιοποίηση, ο διάχυτος ατομισμός που τροφοδοτούσε ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, οι γυναικοκτονίες … Συνεχίστε να διαβάζετε Μαρία Αθανασοπούλου | Το αγγελούδι.
Επιτέλους, οι ετοιμασίες για το γιορτινό τραπέζι έφτασαν το τέλος τους. Όλα είναι έτοιμα. Η πολυνησιακή σούπα, τα δύο διαφορετικά είδη σαλάτας, τα ορεκτικά, τα δύο διαφορετικά κρέατα, το απαραίτητο σουφλέ ζυμαρικών, τα γλυκά, τα κρασιά, τα ποτά και ένα καλό πορτ για το τέλος, … Συνεχίστε να διαβάζετε Γιώργος Πολυμενάκος | Γιορτινό τραπέζι.
Sir, cold… Sir, cold…Είκοσι πόντους το χιόνι Αγκόνα-Ρώμη. Όλες οι πόρτες κλειστές, νύχτα, βαθιά νύχτα. Οι άνθρωποι, παραμονές Χριστούγεννα αγαπούν το χιόνι. Το χαζεύουν πίσω από το στολισμένο θαμπό τζάμι, στη θαλπωρή του αναμμένου τζακιού. Ένας αγαθός Άι-Βασίλης σκαρφαλωμένος στα κλωνάρια του έλατου. Παίζει με … Συνεχίστε να διαβάζετε Βιβή Κοψιδά-Βρεττού | Προσευχή στον Αι-Βασίλη.
Ήρθαν τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς εκείνη, χωρίς κανέναν. Νύχτωνε. Έξω το χιόνι στροβιλιζόταν και έπεφτε πάνω στις σκεπές, στα δέντρα, στους δρόμους. Άναψαν τα φώτα, η πόλη χλόμιασε. Κούρνιασες στην πολυθρόνα, το τζάκι έκαιγε. Τρεμόπαιζαν οι σκιές πίσω απ` τα κάδρα και τις κορνίζες. Παιδιά, … Συνεχίστε να διαβάζετε Δημήτρης Στατήρης | Μπλε σπίθα.
Αυτό που πρόκειται να σας διηγηθώ είναι μια απίστευτα αληθινή ιστορία φαντασίας, η οποία ξεκινάει σ’ ένα μαγικό μέρος βόρεια από δω, αρκετά μακριά από αυτή τη γη. Δεν θυμάμαι πια πού είναι, αλλά μπορώ να σας πω με σιγουριά πως, αν είχατε την δυνατότητα … Συνεχίστε να διαβάζετε Βασίλης Μέγας | Το κυκνοκάραβο.
Booksitting 