Το σπίτι δίπλα στην θάλασσα ήταν για χρόνια ακατοίκητο, πλάσμα ζωντανό δεν το πλησίαζε, φοβόταν το μαγεμένο του χέρι. Οι ντόπιοι κάτοικοι του χωριού έλεγαν πως αν ζύγωνες σιμά του, θα σε άρπαζε και θα σε οδηγούσε στον πυθμένα της θάλασσας, η οποία έγλειφε νυχθημερόν … Συνεχίστε να διαβάζετε Ολυμπία Θεοδοσίου | Για λίγο στο φως.
Κατέβασε το διακόπτη, έθεσε σε λειτουργία το σύστημα συναγερμού, διπλοκλείδωσε την κεντρική είσοδο. Σήκωσε αργά το κεφάλι κι αντίκρισε το κτίριο. Του φάνηκε πιο ψηλό, πιο σαθρό, ένα γιγάντιο τοίχος έτοιμο να τον πλακώσει. Σκυθρώπιασε κι έτρεξε γρήγορα στο μετρό. Δεν ήθελε να χασομερά. Ο … Συνεχίστε να διαβάζετε Μιχάλης Νικολάου | Χαβάη!.
i. Μπέκαα Θέλησα μια μέρα να γυρίσω πλευρό και να κρατηθώ από τον αέρα μην πέσω από το όρος των Ερμών. Θήλαζα την κορυφή με κοφτερά δόντια, μοναχική απόθεση του τελευταίου μου μυστικού. Είχα στάξει κερί σ’ όλες τις απόκρημνες πλαγιές των Υψιπέδων του Γκολάν. … Συνεχίστε να διαβάζετε Αναστάσης Πισσούριος | Μπέκαα.
Αι διακρίσεις εν τω ημετέρω βίω χρησιμόταται εισίν. Τούτο το κατάλαβα εκ του βίου την πείρα όταν, επηρεασθείς από τα κελεύσματα περί μη διακρίσεων, έπαυσα δια κάποιον καιρό να κάνω διακρίσεις. Αρχικώς έπαυσα να κάνω διακρίσεις κατά την οδήγησιν. Πατούσα έκαστο ποδομοχλό τυχαίως, μη καταδεχόμενος … Συνεχίστε να διαβάζετε Σπύρος Μάλλιος | Αι διακρίσεις.
Πάντα τα μουσεία μού δημιουργούσαν μία αίσθηση αμηχανίας. Τα αγάλματα μου θύμιζαν μορφές που άκαρδα έμειναν στη μέση της δραστηριότητάς τους προτού καλυφθούν από ένα κύμα πετρώματος σαν τους ζωντανούς-νεκρούς της Πομπηίας. Οι πίνακες, εντυπωσιακές εκρήξεις χρωμάτων, γεμάτα τοξικότητα, ενώ τα κοσμήματα, τα ξίφη, οι … Συνεχίστε να διαβάζετε Μαριάννα Μπιτσάνη | Το έκθεμα.
Της έλειπε το ένα μάτι. Ζούσε μέσα σε έναν κόσμο όπου όλοι οι άνθρωποι είχαν δύο μάτια. Είχε εξασκήσει τον εαυτό της να μην αποθαρρύνεται από τον οίκτο και ενίοτε τα βλέμματα απέχθειας και αποστροφής των άλλων. Είχε μάθει να βλέπει αυτή της την έλλειψη … Συνεχίστε να διαβάζετε Μαρία Σκαμπαρδώνη | Της έλειπε το ένα μάτι.
Ξέρεις πολύ καλά το τέλος της ιστορίας, τι θα γίνει, πώς θα γίνει, γιατί θα γίνει, αλλά από μικρό παιδί το είχες αυτό, ήλπιζες ότι κάτι θα συνέβαινε και θα μεταβαλλόταν η πλοκή, ο Ιούδας την τελευταία στιγμή θα ένιωθε τύψεις –πώς αλλιώς;– θα πρυτάνευε … Συνεχίστε να διαβάζετε Σπύρος Κιοσσές | Ιούδας.
Παππού, σήκου, παππούλη: Σήμερα είναι μέρα επίσημη: Τι φυλάς το στρώμα και βογγάς; Όλο βογγάς κι όλο μαλώνεις – σώνεις πια: Έβγα να ιδής: Έλα ν’ αλλάξης και να πας στην αγορά. Ο κόσμος έχει πανηγύρι σήμερα – Σάββατο Λαζάρου.Το μαθητούδι ζωηρό, καθώς μπήκε στο … Συνεχίστε να διαβάζετε Γιάννης Βλαχογιάννης | Έτσι ήτανε.
Τυχαία χτες έπεσε το μάτι μου πάνω στο θλιβερό απομεινάρι ενός μικρού χαρταετού, μπλεγμένου πάνω στα κλαδιά κάποιου κατσιασμένου δενδρίλιου που προσπαθούσε – το έρμο – ν΄ανασάνει λίγο απ΄το καυσαέριο της τσιμεντούπολης. Παράξενο να λέμε «έπεσε» το μάτι, για μια απ΄τις σπάνιες στιγμές που προφανώς … Συνεχίστε να διαβάζετε Φανή Χούρσογλου | Χαρταετός.
«Ναυτικό διήγημα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που πρωτοδημοσιεύθηκε στις 8 Ιανουαρίου του 1891 στην εφημερίδα «Ακρόπολις». Ὁ μπάρμπ᾽ Ἀλέξης ὁ Καλοσκαιρὴς δὲν εἶχεν ἀνάγκην τοῦ πορθμείου τοῦ Χάρωνος διὰ νὰ πηδήσῃ εἰς τὸν ἄλλον κόσμον· εἶχε τὸ ἰδικόν του. Καλὰ ποὺ εὑρέθη κι αὐτὸ τὸ ὑπόσαθρον … Συνεχίστε να διαβάζετε Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης | Ὁ Πανταρώτας.
Διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «επί τη εορτή των Χριστουγέννων», πρωτοδημοσιευμένο το μακρινό 1888. Τὴν ἑσπέραν τῆς παραμονῆς τῶν Χριστουγέννων τοῦ ἔτους… ἡ δεκαοκταέτις κόρη τὸ Οὐρανιὼ τὸ Διόμικο, μελαγχροινὴ νοστιμούλα, ἐκλείσθη εἰς τὴν οἰκίαν της ἐνωρίς, διότι ἦτο μόνη. Ὁ πατήρ της, ὁ ἀτυχὴς μπαρμπα-Διόμας, … Συνεχίστε να διαβάζετε Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης | Υπηρέτρα.
Στη Γεωργία και στον Άγγελογια τη χαρά της πιο όμορφης καληνύχτας Χθες βράδυ μού έστειλες την άδεια καρδιά του Χριστουγεννιάτικου Λονδίνου. Ο φανταχτερός στολισμός, ίδιος όπως κάθε χρόνο. Φώτα πολύχρωμα, ουράνιες φιγούρες και αγγελάκια που αιωρούνται, λαμπιόνια που εκτοξεύουν ριπές γιορτινού φωτός στα άδεια μαγαζιά, … Συνεχίστε να διαβάζετε Άννα Κοψιδά | Συμβαίνει και αλλού….
Δεν ήταν η πρώτη φορά. Το ταμπελάκι με καλλιγραφία παλιάς εποχής τις Κυριακές έδειχνε αργία. Closed. Κλειστό. Κατεβασμένα τα ρολά, οι καρέκλες έξω μοναχικές χωρίς τα αναπαυτικά μαξιλαράκια και τα σκουρόχρωμα ριχτάρια. Το ήξεραν αυτό οι ψαγμένοι θαμώνες του και δεν το ενοχλούσαν ποτέ τις … Συνεχίστε να διαβάζετε Βιβή Κοψιδά-Βρεττού | Closed.
Ο ήλιος δεν έχει ακόμη ανατείλει. Μια σχισμή σκούρου μπλε φωτός διαγράφει τον ορίζοντα, την οροσειρά με τα πελώρια βουνά που καλύπτουν τον μικρό κολπίσκο. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πού τελειώνει η θάλασσα και πού αρχίζει ο ουρανός. Μονάχα μπορείς να ακούσεις τον ήχο των … Συνεχίστε να διαβάζετε Αργύρης Φυτάκης | Χάραμα.
Μόλις βγήκα από το ιατρείο (μεγαλώνοντας, πάντα υπάρχει ένας καταραμένος λόγος για να επισκεφτείς γιατρούς και παραγιατρούς), κάθισα στο πρώτο παγκάκι που είδα μπροστά μου. Ήμουν δύσθυμος και κουρασμένος. Ο πόνος στο πόδι μου δεν έλεγε να σταματήσει (γι’ αυτόν τον πόνο θα γράψω μια άλλη … Συνεχίστε να διαβάζετε Χριστόφορος Τριάντης | Ανατομία μιας επιστολής.
Ο Σίρο Όντα ήταν ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, ένας μεγάλος δημιουργός. Τα έργα του, ήταν γνωστά σε όλον τον κόσμο και η αξία τους ήταν αναμφισβήτητη, μοναδική θα μπορούσα να πω. Μικρές και μεγάλες ζωγραφιές, υδατογραφίες, χαρακτικά, κοσμούσαν δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, φιλοξενούνταν από πινακοθήκες και … Συνεχίστε να διαβάζετε Χριστόφορος Τριάντης | Οι μετακινήσεις.
Εκδρομή στο Λουτράκι Σαββατοκύριακο μέσα στο κατακαλόκαιρο. Τι πιο όμορφο από μια εκδρομή στο Λουτράκι για μπάνιο; Πεντακάθαρη τεράστια παραλία (γκουχ! γκουχ! Το απόγευμα γεμάτη σκουπίδια!) Εστιατόρια με υπέροχο φαγητό (πανάκριβα). Καφετέριες δίπλα στη θάλασσα (ξαπλώστρα με ομπρέλα, επίσης πανάκριβη) και ναυαγοσώστες ώστε να νιώθεις … Συνεχίστε να διαβάζετε Θεοχάρης Παπαδόπουλος | Εκδρομή στο Λουτράκι.
Άλλη μία καυτή ημέρα του Αυγούστου. Τα φύλλα των δέντρων χόρευαν ρυθμικά και συντονισμένα στο απαλό αεράκι που έκανε κάπου-κάπου αισθητή την παρουσία του και χάριζε μικρές ανάσες δροσιάς στους περαστικούς. Τόσο σημαντικές ανάσες, σαν ανάσες ζωής. Κοιτάζοντας λίγο παραπέρα, δυο γυναίκες στέκονταν όρθιες σαν … Συνεχίστε να διαβάζετε Άννα Πούδη | Καύσωνας θερινός.
Χήρα βοηθείας Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που ευρέθην απένταρος, άνεργος, άκεφος και μόνος να περπατώ εις τον κεντρικό πεζόδρομο της πόλεως. Αναλογιζόμουν πώς θα ηδυνάμην να αποκτήσω χρήματα, εργασία, κέφι και συντροφιά. Αίφνης, μια νεαρά, γοητευτική και εύχαρη γυνή εξήλθε τινός καταστήματος μετά … Συνεχίστε να διαβάζετε Σπύρος Μάλλιος | Χήρα βοηθείας.
Ο κατά φαντασίαν ιατρός Ο Ευστράτιος από μικράν ηλικίαν ήθελε να γίνει ιατρός. Έβλεπε πολλές ταινίες με ιατρούς και είχε αρχίσει να πιστεύει ότι είναι και ο ίδιος ιατρός. Έκανε ότι εξέταζε όλους τους συγγενείς και τους επισκέπτες, ακόμη και όταν ήταν υγιείς. Μίαν φοράν … Συνεχίστε να διαβάζετε Σπύρος Μάλλιος | Ο κατά φαντασίαν ιατρός.
