Α’ Ένας άνθρωπος έστησε μια πνευματικότητα κοντά στη θάλασσα. Ήταν από τσίγκο, σ’ ένα τελάρο ξύλινο βαμμένο με λαδομπογιά. Το βράδυ την έριξε ο αέρας και σκότωσε ένα περαστικό. 1935 (Από το βιβλίο του Γιάννη Τσαρούχη «Ποιήματα 1934-1937», εκδόσεις Άγρα) Ο Γιάννης Τσαρούχης (Πειραιάς, 13 … Συνεχίστε να διαβάζετε Γιάννης Τσαρούχης | Τα ποιήματα της πνευματικότητας.
Αφεθήκαμε σε χέρια βάναυσανα ορίζουν τις ζωές μας.Γίναμε άνθρωποι της συνήθειας,μακριά τηςη επιβίωση αδύνατη.Δε μας ρώτησε ποτέ κανείς,υπακούμε σ’ αυτάπου άλλοι αποφασίζουν για μας,σ ‘αυτό που λέγεται κανονικό,μια πιθανή ελευθερίαπου μέσα της συνωστίζονταιόλες μας οι στερήσεις.Οι ανθρωποθυσίες συνεχίζονταιστο βωμό της επανάληψης.Ζούμε όσα μας επιτρέπουν οι … Συνεχίστε να διαβάζετε Δημήτρης Καρπέτης | Κανονικότητα.
Δείτε πόσο αποδοτικό είναι ακόμα,πόσο διατηρείται σε φόρματο μίσος στον αιώνα μας.Πόσο εύκολα υπερπηδά και τα πιο ψηλά εμπόδια.Με τι ταχύτητα εφορμά, πόσο γρήγορα μας εντοπίζει. Δεν είναι σαν τα άλλα αισθήματα.Ταυτόχρονα μαζί το πιο γηραλέοκαι το πιο νεαρό.Από μόνο του γεννοβολάει αιτίεςπου το ζωογονούν.Όταν … Συνεχίστε να διαβάζετε Wislawa Szymborska | Μίσος (μτφρ. Βασίλης Καραβίτης).
Θα παίξουν ήσυχα τον ρόλο τους·είναι ήπιοι άνθρωποι.Θα μπούνε στη σκηνή σκυφτοί·θα πουν τα λόγια τους τα ορισμένακι ύστερα θα γίνουν ένα με το φόντο.Όσο κρατά η παράσταση δεν θα κουνηθούν.Μόνο λίγο πριν το τέλος θα έρθουν πάλι ταπεινά,να γίνουν ιδανικά σκαλιάγια τα χειροκροτήματα των … Συνεχίστε να διαβάζετε Ανδρέας Σαμαρτζής | Κομπάρσοι.
Είπα «σε αγαπώ»και το κύμα σπούσεσιγαλό απαλόσα να ξεψυχούσε. Είπα «σε αγαπώ»κι έτρεμε το αέρι,σάμπως στη φωνήνα έκλαιε ένα αέρι. Είπα «σε αγαπώ»κι έπεφτε το βράδυ,σάμπως στη φωνήνα έτρεμε ένα βράδυ. Ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος ήταν μυθιστοριογράφος, ποιητής, διηγηματογράφος, μεταφραστής και δοκιμιογράφος, από τους πρωτοπόρους του … Συνεχίστε να διαβάζετε Κωνσταντίνος Χατζόπουλος | Έτρεμε ένα βράδυ.
Σ΄ένα έρημο δρόμογεμάτο σκόνη και άμμοκαθόμουνα σε μια ξύλινηπαλιά καρέκλαείχα ένα καφέπάνω σ΄ένα σιδερένιο τραπέζιαγνάντευα απέναντι τα βουνάκοιτούσα το βάθος του δρόμουέκανα εκεί τις διακοπές μουσ΄αυτό τον έρημο τόπομε τα λίγα σπίτιαένα καφενείομα δεν μ΄ένοιαζεείδα κάποιον να έρχεταιαπό το βάθος του ορίζονταμια απόκοσμη φιγούραπέρασαν ώρες, … Συνεχίστε να διαβάζετε Γρηγόρης Σακαλής | Εξορία.
Άλλαξε τη μπόλια της η μητέρα μου κ΄ ετοιμάστηκενα πάει στην εκκλησία.Καθαρή σαν αστέρι,παρ΄όλα τα μαύρα της, κατεβαίνει τα πέτρινασκαλοπάτια κοιτάζοντας την ευγένεια του ήλιουκαι τις άσπρες πορτοκαλιές. Δεν ξέρει η μητέρα μουτι είναι ο ήλιος. Τον φαντάζεται αγάπηπου ανατέλλει στον ουρανό-δεν ξέρει η μητέρα … Συνεχίστε να διαβάζετε Νικηφόρος Βρεττάκος | Η μητέρα μου στην εκκλησία (αποσπάσματα).
Ταμείο χρόνου Ι Έτσι σιωπηλά έρχονται οι λέξεις Σκάβουν μέσα μαςΚαι επουλώνουν τη σιωπή Είναι σαν τα χέριαπου αγγίζουν τις πληγές μαςκαι δεν φοβούνται Έτσι σιωπηλάΓερνούν και οι μέρες -Δύο, τέσσερεις, δύο μήνες, χρόνος- Ώσπου και η απουσία σου ακόμηΝα είναι ολωσδιόλου απαρατήρητη. Ταμείο χρόνου … Συνεχίστε να διαβάζετε Ελένη Λιντζαροπούλου | Δύο ποιήματα.
γυμνό κι ευάλωτοτο κάθε τι σχεδόνπια με πληγώνειτο αίμα στις οθόνεςοι άστεγοι στο πεζοδρόμιοη αθωότητα εύκολο πάντα θύμα χρειάζομαι επειγόντως ένα ρούχομια πανοπλία αδιάτρητηκάτι από τίγρη ή παγετώνεςαπ’ τον εφηβικό μου κυνισμό έτσι όμως όπως έχω μάθει να επιβιώνωάοπλος με τα τραύματά μουπώς τώρα να … Συνεχίστε να διαβάζετε Τόλης Νικηφόρου | αμυντικός εξοπλισμός.
Η ζωή περιφέρεται λερωμένηστην απεραντοσύνη της αδράνειας,σκυθρωπή και σκονισμένη ικετεύει,στέκεται στα ματωμένα γόνατα.Μέσα σε καινούριο περιτύλιγμαπροσφέρεται θυσίαστην εύνοια των «επιφανών».Αιχμάλωτη λαμπυρίζει τις νύχτεςστο ολόγιομο φεγγάρι.Μια ζωή βορά της ασημαντότητας,κατασπαράσσουν τις σάρκες τηςοι σαρκοφάγοι εκπρόσωποι της αθλιότητας.Επώδυνος ο βηματισμός της λύτρωσης,δρασκελίζει τα συντρίμμια,γλύφει τα τραύματά της,το … Συνεχίστε να διαβάζετε Δημήτρης Καρπέτης | Αιματοβαμμένη ανατολή.
Έλα να περπατήσεις στους ροδώνες μου.Εδώ παλιά ο τόπος ήταν έρημοςκι ο χρόνος κατοικούσε αζευγάρωτος.Τώρα ανθίζουνε τριανταφυλλιές.Όταν ανοίγουν τα μπουμπούκιαοι φλόγες σέρνονται ως τον ορίζοντα.Τα πρωϊνά οι ροδώνες μουαιμοδοτούνται από αισχυντηλές αυγές,τα δειλινά ποτίζονταιαπό αιμόφυρτα λιογέρματα.Όταν ανθίζουν οι τριανταφυλλιέςμιλώ καθημερινά με τις ουράνιες δίδυμες.Την έκπαγλη … Συνεχίστε να διαβάζετε Τάκης Π. Πιερράκος | Όταν ανθίζουν οι τριανταφυλλιές.
Στον Κώστα Βάρναλη Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα,είναι η ειρήνη. Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτιαμ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτακ’ οι … Συνεχίστε να διαβάζετε Γιάννης Ρίτσος | Ειρήνη.
Μάης φέγγει έξω:στους αγρούς κυλιόμαστε,στα μαλλιά μας στεφάνια από λουλούδια. Ο Αργύρης Φυτάκης είναι συγγραφέας, MA στη Δημιουργική Γραφή. Το πρώτο του αφήγημα «Ημέρα Γενεθλίων» και η πρώτη του συλλογή χαϊκού «Διαθλάσεις Φωτός» βρίσκονται σε ψηφιακή μορφή στην Ανοικτή Βιβλιοθήκη (openbook.gr) Φωτογραφία: Pixabay
Στον Βαγγέλη Τασιόπουλο Δρόμοι και λίθοι της γαληνοτάτης πόληςΝερά που περίσσεψαν και κατεβαίνουν απ` το ΚαλάθιΣπίτια πάνω σε σπίτια με τα σοφά σκυλιά να ψάχνουν τη θάλασσαΚαι θάλασσα δεν βλέπουνΣπίτια πάνω στα περιβόλια που βύθισε ο ουρανόςΚαι συνεχίζουν να βγάζουν φωτιάΞοπίσω διαδηλωτές κυνηγώντας σφίγγες που … Συνεχίστε να διαβάζετε Κώστας Γουλιάμος | Το Φάντασμα της Σάρκας.
Ξανθό αγόριΟ μυροβόλος μήναςΠαθών γέννηση. Ορμές εφήβωνΣτον ολάνθιστο κήποΈρωτας θεός. Βαθιά ανάσαΑυγερινός και ΠούλιαΌλα απόψε! Η Μαίρη Φλώρου είναι εκπαιδευτικός. Φωτογραφία: Chermitove
Πέπλα σκεπάζουν μυστικά,πίσω απ΄ τα μισάνοιχτα παντζούρια. Μόνο άνθρωποι γυμνοί στο έλεος των σκέψεών τους,Παίζουν κρυφτό με κλειδωμένα πάθη,ή αφουγκράζονται μαραμένες υποσχέσεις,σαν στάζουν σε λιμνάζουσες αλήθειες. Νερό αντηχεί στις σωληνώσεις,Απόδειξη ύπαρξης,για όποιον ακούσει, σκυφτός στον τοίχο του. Ψυχρός ο αρμός, στο κουκούλι του πένθους του. … Συνεχίστε να διαβάζετε Έφη Μαρία Παπία | Στα απέναντι σπίτια.
Βλέπω το αίμα του στο ρόδο Βλέπω το αίμα του στο ρόδο Στ΄ άστρα τη δόξα των δικών του των ματιών, Τις λαμπηδόνες του κορμιού του στα αιώνια χιόνια, Τα δάκρυά του είναι τα σταλάγματα των ουρανών. Βλέπω το πρόσωπό του σε κάθε άνθος· Ο … Συνεχίστε να διαβάζετε Joseph Mary Plunkett | Βλέπω το αίμα του στο ρόδο (μτφρ. Τάκης Π. Πιερράκος).
Πάσχα στην Κέρκυρα Η σκόνη του Επιταφίου και της Ανάστασηςστα παπούτσια μουπασχαλιές στα πνευμόνια μουχορωδίες στα αυτιά μουμπάντες και κλειδιά του σολ και του φαστα μάτια μου,χιλιόμετρα να πάω και να γυρίσωγυρεύοντας στασίδινα ψάλλω τα Πάθη.Έτσι πέρασα και φέτος απέναντι. Ένα άλλο Πάσχα πέρυσι Πασχαλιές … Συνεχίστε να διαβάζετε Γκέλη Ντηλιά | Δυο ποιήματα για το Πάσχα.
«Θα σε καταδικάσω ποτέ να μην καρπίσεις καλή μου συκιά», είπε ο Ιησούς που σαν άνθρωπος επείνασε και δεν βρήκε σύκο καλό στο σώμα της να κόψει και να φάει. Θύμωσε λίγο, πρέπει να σας πω, σαν άνθρωπος κι αυτός, που την ανάγκη του σαρκίου … Συνεχίστε να διαβάζετε Παναγιώτης Θωμά | Αποκατασταθείσα συκή (Οικοερωτική εκδοχή).
απ’ την αλάνθαστητου μέλλοντοςπυξίδαπρος την στερνήτης ύπαρξηςλευκή σελίδα ένα μυστήριοάλυτομες τους αιώνεςόλων των θρησκειώνκαι των ιδεολογιών [Σημείωση του ποιητή: Στη Μονεμβασιά,πολύ κοντά στο σπίτι του Γιάννη Ρίτσου, υπάρχει η Εκκλησία του Ελκόμενου Χριστού. Έγραψε ο Ρίτσος στη Ρωμιοσύνη: Ναί, ἀλήθεια, ὁ Ἑλκόμενος ἔχει δυὸ χέριατόσο … Συνεχίστε να διαβάζετε Κώστας Τσιούφης | Ελκόμενοι.
Booksitting 