Ο δημοσιογράφος και ποιητής, Γιάννης Παπουτσάκης, συζητά με την Αλεξία Καλογεροπούλου στο Σαλόνι του BookSitting, με αφορμή τη νέα του ποιητική συλλογή «Η θάλασσα της σιωπής», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Συνέντευξη στην Αλεξία Καλογεροπούλου
alexia.kalogeropoulou@gmail.com
Πότε αρχίσατε να γράφετε ποίηση;
Ποίηση άρχισα να γράφω από την εφηβεία μου. Πάντα την αγαπούσα, από τα μαθητικά χρόνια όταν στα αναγνωστικά του Δημοτικού διάβαζα ποιήματα του Παλαμά, του Δροσίνη, του Πολέμη, του Παπαντωνίου, του Βιζυηνού, του Κρυστάλλη. Έβλεπα τους ποιητές σαν κάτι ξεχωριστό, μαγικό.
Θυμάστε το πρώτο σας ποίημα και τι αφορούσε;
Το πρώτο μου ποίημα; Ασφαλώς το θυμάμαι. Λεγόταν «Μεσ’ στον ανθό της νιότης» και αφορούσε ανθρώπους που είχαν εκτελεστεί για τις ιδέες τους. Ήταν την εποχή που έπεσε η χούντα και όλοι της γενιάς μου είχαμε επηρεαστεί από το Πολυτεχνείο, το Κυπριακό και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Ποιοι ποιητές θεωρείτε ότι επηρέασαν τη γραφή σας;
Αρχικά με επηρέασαν ο Καρυωτάκης, ο Χικμέτ και ο Λόρκα και στη συνέχεια ο Ρίτσος, ο Ελύτης και ο Λειβαδίτης.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας ποίημα;
Δεν είναι ένα. Είναι πολλά. Αγαπώ πολύ τη «Ρωμιοσύνη» και τη «Σονάτα του σεληνόφωτος» του Ρίτσου, το «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος» του Λειβαδίτη, «Τα κεριά» και την «Ιθάκη» του Καβάφη.
Τι καθιστά, κατά τη γνώμη σας, ένα ποίημα «καλό»;
Τα μηνύματά του. Ας υστερεί στην τεχνική, αρκεί να περνάει μηνύματα στον κόσμο για την αγάπη, την ειρήνη, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την αλήθεια, την πίστη στο όνειρο, την αγωνιστικότητα, την αλληλεγγύη. Μηνύματα ενάντια στον ρατσισμό και την ισοπέδωση των αξιών.
Από τι εμπνέεστε;
Η έμπνευση μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή από μια εικόνα, από ένα λόγο, από τη στάση ενός ανθρώπου. Με εμπνέει η φύση, η θάλασσα, η καλοσύνη των ανθρώπων, το φως της ψυχής τους, ο τίμιος αγώνας τους για την επιβίωση, η μάχη για να μην αλλοτριωθούν μέσα στη σκληρή εποχή μας.
Υπάρχουν ιδανικές συνθήκες γραφής για εσάς;
Μου αρέσει να γράφω όταν είμαι στην εξοχή. Με εμπνέει ένας περίπατος. στη φύση, η βροχή, το αγνάντεμα της θάλασσας, τα χρώματα και τα αρώματα της φύσης, η εναλλαγή των εποχών.
Έχετε μια μακρά και επιτυχημένη πορεία στη δημοσιογραφία. Ανατροφοδοτεί η ποίηση τη δημοσιογραφία και αντιστρόφως;
Πιστεύω ότι λειτουργούν ανεξάρτητα. Η δημοσιογραφία είναι το κυνήγι της αλήθειας για όσους την υπηρετούν. Η ποίηση μπορεί να εμπεριέχει τα στοιχεία του λυρισμού, του ρομαντισμού, που δεν χωράνε στη σημερινή δημοσιογραφία, ανεξαρτήτως αν πολλές φορές μέσα στα κείμενά μου χρησιμοποιώ ποιητικό λόγο γιατί έχω μάθει να εκφράζομαι έτσι.
Η νέα σας ποιητική συλλογή, η τέταρτη, έχει τον τίτλο «Η θάλασσα της σιωπής». Πείτε μας δυο λόγια για αυτή.
Είναι μια συλλογή που μιλάει για τη δύναμη της σιωπής που πολλές φορές αποτελεί τρόπο έκφρασης, όταν όλοι μιλούν χωρίς να λένε τίποτα. Είναι μια μορφή αντίδρασης. Υπάρχουν επίσης τα προσφιλή μου θέματα που αφορούν στις ανθρώπινες σχέσεις, τη μοναξιά, τη σιωπή, την αγάπη, την απομάκρυνση από την αθωότητα, τη νοσταλγία για την παιδική ηλικία, την έλλειψη επικοινωνίας, την αλήθεια που δοκιμάζεται σε μια υποκριτική κοινωνία, τις πραγματικές αξίες της ζωής. Παράλληλα, υμνεί τον έρωτα, τη φύση, τον άνθρωπο που διατηρεί την ακεραιότητα και την αξιοπρέπειά του σε δίσεκτους καιρούς και αγωνίζεται για έναν δικαιότερο κόσμο, για ένα καλύτερο αύριο.
Υπάρχει κάποιος αγαπημένος τόπος τον οποίο επισκέπτεστε συχνά; Τι είναι αυτό που σας κάνει να επιστρέφετε σε αυτόν;
Αγαπημένος τόπος είναι ο γενέθλιος της μητέρας μου, το Δερβένι Κορινθίας. Εκεί είναι οι αναμνήσεις μου από τα παιδικά μου χρόνια. Κάθε δρομάκι, κάθε γωνιά και μια ανάμνηση.
Τι είναι πιο σημαντικό για εσάς στη ζωή;
Η αγάπη! Χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει ζωή.
Ετοιμάζετε κάτι νέο;
Ετοιμάζω ένα νέο βιβλίο που δεν θα είναι ποιητική συλλογή. Είναι ένα έργο που είχα χρόνια στο μυαλό μου και θεωρώ υποχρέωσή μου να το ολοκληρώσω και να το εκδώσω. Πρόκειται για ένα λεύκωμα αναμνήσεων με συνεντεύξεις και ανέκδοτα περιστατικά από σημαντικές προσωπικότητες του πολιτισμού, από τον Νικηφόρο Βρεττάκο και τον Αντώνη Σαμαράκη μέχρι τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Στέλιο Καζαντζίδη και τη Μελίνα Μερκούρη, όπως τις γνώρισα. Μέσα από αυτές, ουσιαστικά παρουσιάζεται μια εικόνα της Ελλάδας από τα χρόνια της Κατοχής μέχρι σήμερα. Είναι ένα ταξίδι στην ιστορία μας και τον πολιτισμό μας.
BookSitting 