Τα χέρια
Μία άδηλη, μεγάλη καλοσύνη
αγρυπνά τώρα τρυφερά για τη ζωή μου.
Τη λευκή άνθιση δυο χεριών
νιώθω μέσα στο σκοτάδι μου να αιωρείται.
Η ψυχή μου αντηχεί από το γέλιο
κι όμως μόλις που τολμάει να σαλεύσει,
γιατί φοβάται, ένα ξύπνημα
θα μπορούσε να απάγει το όνειρό της.
Και αφήνει τα λεπτά χέρια
να υποκλίνονται δίχως λέξη,
μα θαυματουργή δωρεά
αγρυπνά και καρτερεί μες στη σιωπή.
Γιατί στη σιωπή χαράζουν ρίμες,
που σιγανά συγκροτούνται σε στροφές,
και από μισόκλειστους βλαστούς
ανασύρεται λαμπερή η εμπιστοσύνη.
Αυτή, την μακάρια εμπειρία,
σε ένα τραγούδι, βαθιά ευλογημένος,
να προσφέρω στα λεπτά, απαλά χέρια,
που μου την εδώσαν.
(Μετάφραση: Αντώνης Κερασνούδης)
Die Hände
Eine stille große Güte
Wacht nun zärtlich um mein Leben.
Zweier Hände weiße Blüte
Fühl ich durch mein Dunkel schweben.
Meine Seele klingt von Lachen,
Doch sie wagt sich kaum zu rühren,
Denn sie fürchtet, ein Erwachen
Könnte ihren Traum entführen.
Und sie läßt die schlanken Hände
Wortlos zu sich niederneigen,
Aber wundersame Spende
Wacht und wartet in dem Schweigen.
Denn im Schweigen dämmern Reime,
Die sich sacht zu Versen bauen,
Und aus halberschloßnem Keime
Hebt sich leuchtend das Vertrauen,
Dieses selige Erleben
Als ein Lied den schmalen, weichen
Händen, die es mir gegeben,
Tiefbeseligt darzureichen.
Λίγα λόγια για τον λογοτέχνη
Ο Αυστριακός Stefan Zweig (Στέφαν Τσβάιχ, 1881 – 1942) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους γερμανόφωνους νουβελίστες. Ως γόνος εύπορου Εβραίου υφασματοβιομηχάνου πατέρα και μητέρας προερχόμενης από ιουδαϊκή οικογένεια τραπεζιτών, έλαβε ευρεία βασική μόρφωση, ενώ εν συνεχεία σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Στην ανατολή του ναζισμού καταφεύγει στην Αγγλία, εν συνεχεία στις Ηνωμένες Πολιτείες και εν τέλει στη Βραζιλία, όπου στις 23 Φεβρουαρίου 1942, βαθιά απογοητευμένος από την πνευματική και πολιτιστική φθορά της Ευρώπης, προχωρά μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του, Lotte, στο απονενοημένο διάβημα.
Το λογοτεχνικό του ύφος χαρακτηρίζεται από απανωτές απορίες και αινίγματα, αριστοτεχνικά κρυμμένα ανάμεσα σε λέξεις και βραχείες φράσεις, δομώντας μία ατμόσφαιρα εξαιρετικής έντασης και σπανίας αισθητικής, αλλά και καταλήγοντας σε μία εν τω βάθει ψυχογραφία των ηρώων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πατέρας της ψυχανάλυσης, Sigmund Freud, όντας παθιασμένος αναγνώστης λογοτεχνίας, είχε ασχοληθεί εκτενώς με το έργο του Zweig με απώτερο στόχο να αναδείξει τη διαπλοκή μεταξύ λογοτεχνίας και ψυχανάλυσης.
Ο έτερος, σπουδαίος γερμανόφωνος λογοτέχνης Thomas Mann τόνιζε χαρακτηριστικά για τον Zweig: “Η λογοτεχνική του δόξα ήταν τόσο μεγάλη που έφτανε ως την τελευταία γωνιά της Γης, φαινόμενο σπάνιο για την περιορισμένη δημοτικότητα της γερμανικής, σε σχέση με τη γαλλόφωνη ή αγγλόφωνη λογοτεχνία. Ίσως από την εποχή του Εράσμου να μην υπήρξε κανένας συγγραφέας τόσο διάσημος όσο ο Stefan Zweig…”
Λίγα λόγια για τον μεταφραστή
Ο Αντώνης Κερασνούδης ξεκίνησε να αποκρυπτογραφεί τα μυστικά της Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο Ruhr, του Bochum της Γερμανίας, όπου και διατηρεί έως σήμερα τη θέση του Επίκουρου Καθηγητή. Ζει στις Σέρρες, ιχνηλατεί την ποίηση όχι στα ράφια των βιβλιοπωλείων, αλλά μέσα από την ιατρική παρατήρηση των ανθρωπίνων ψυχών. Διδάσκεται καθημερινά από τις ιστορίες ζωής, αλλά και τη γλώσσα των σωμάτων που νοσούν.
Η ποίηση αρχίζει και τελειώνει για τον ίδιο με τις λέξεις της, δεν επιτρέπει ούτε ένα βήμα παραπέρα. Προτιμά να την αφουγκράζεται καθώς διαλέγεται με τον εαυτό της, ανάμεσα στη μυστική συνεννόηση των λέξεών της, παρά να τη βιώνει δια των τελεολογικών χειλιών ενός τρίτου προσώπου. Το δικό του ρομαντικό αίσθημα για τον κόσμο μοιάζει με το αίσθημα του αρρώστου για την υγεία…
BookSitting 